Sygnatura: ILPB1/415-1244/10-2/AMN
Data: 01.02.2011r.
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu
Istota interpretacji
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2010 r. (data wpływu 2 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości indywidualnej zmiany stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.
Uzasadnienie
W dniu 2 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości indywidualnej zmiany stawki amortyzacyjnej.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
W ramach działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej osób fizycznych Wnioskodawca zamierza rozpocząć użytkowanie wcześniej nabytej nieruchomości – budynku niemieszkalnego.
Budynek ten użytkowany był przez poprzednich użytkowników przez okres ponad 50 lat. W związku z powyższym Zainteresowany ma zamiar zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną określoną w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stawka amortyzacyjna = 40 lat minus liczba lat używania tej nieruchomości, ale nie mniej niż 10 lat).
W przypadku przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca ma zamiar rozpocząć, amortyzację w pierwszym roku użytkowania, poprzez zastosowanie indywidualnej stawki tj. amortyzacji przez 10 lat.
W związku z powyższym zadano następujące pytania.
Jeżeli przy wprowadzeniu środka trwałego do ewidencji środków trwałych Wnioskodawca ustali indywidualną stawkę amortyzacyjną określoną w art. 22j ust. 1 pkt 4, a następnie w latach kolejnych będzie chciał ją obniżyć, to czy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dają możliwość dokonania takiego obniżenia stawki amortyzacyjnej…
Czy po dokonaniu obniżenia stawki amortyzacyjnej na podstawie art. 22i (opisanej w pytaniu nr 1), w kolejnych latach Wnioskodawca będzie mógł z powrotem ją podwyższyć do wysokości indywidualnej stawki amortyzacyjnej – 10 lat…
Zdaniem Wnioskodawcy, art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na możliwość dokonania obniżki stawki amortyzacyjnej, również w przypadku gdy zastosowano stawkę indywidualną. O możliwości dokonania takiej obniżki świadczy również brzmienie przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4, ograniczające długość okresu amortyzacji tylko z jednej strony („nie krótszy niż 10 lat”). Oznacza to, że okres amortyzacji przy zastosowaniu tej metody może być określony w dowolnej długości, obniżany i podwyższany w każdym roku w sposób dowolny, byleby ustalona stawka nie była wyższa od maksymalnej stawki indywidualnej.
Reasumując, zdaniem Zainteresowanego, w przypadku rozpoczęcia amortyzacji środka trwałego wg stawki indywidualnej, istnieje możliwość, w latach następnych, obniżenia tej indywidualnej stawki do dowolnej wysokości.
Zgodna z przepisami jest również kolejna zmiana wysokości stawki amortyzacyjnej, z obniżonej na wyższą, nieprzekraczającej wysokości stawki indywidualnej tj. w tym przypadku 10 lat.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.
Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ww. ustawy.
Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty,
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór: suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Przepisy art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy określają, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Z przepisu tego wynika, iż:
wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;
raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;
przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.
Są to trzy metody amortyzacji:
metoda dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez zastosowanie stawek z powołanego Wykazu (z możliwością ich podwyższenia i obniżenia), przewidziana w art. 22i ustawy;
metoda dokonywania tych odpisów z zastosowaniem stawek ustalonych indywidualnie przez podatnika, przewidziana w art. 22j ustawy;
metoda degresywno-linowa, przewidziana w art. 22k ustawy.
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.
Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:
trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.
Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Wskazać należy jednak, iż możliwość indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla składnika majątku, o którym mowa w przedmiotowym wniosku, uzależniona jest od odpowiedniego jego sklasyfikowania w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do treści przepisu art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
W myśl art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.
Zatem zmiana stawki amortyzacyjnej możliwa jest tylko przy stosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, tj. przy stosowaniu stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych.
Z pytania zadanego przez Wnioskodawcę wynika, iż do amortyzacji nieruchomości zastosuje metodę wynikającą z art. 22j ust. 1 pkt 4, tj. metodę indywidualnych stawek nie wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych.
Metoda ta nie przewiduje możliwości podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych w trakcie trwania okresu amortyzacji. Zmiana stawki spowoduje w tym przypadku jednocześnie zmianę metody amortyzacji.
Reasumując, jeżeli przy wprowadzeniu środka trwałego do ewidencji środków trwałych Wnioskodawca ustali indywidualną stawkę amortyzacyjną określoną w art. 22j ust. 1 pkt 4, to przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają możliwości obniżenia w następnych latach tak ustalonej stawki. Skoro nie jest możliwe obniżenie ww. stawki, tym samym nie istnieje w kolejnych latach możliwość jej ponownego podwyższenia do wysokości indywidualnej stawki amortyzacyjnej – 10 lat.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
